Eindelijk het grote nieuws gekregen: de operatiedatum. 1 oktober is de grote dag en 4 november start ik met de revalidatie. Spannend! Ik kijk er naar uit en zie er ook wel tegenop. Ik kijk vooral op tegen de periode tussen operatie en de revalidatie. De kans is aanwezig/groot dat ik mijn restgehoor ga verliezen tijdens de operatie. Dat betekend dan dat ik 4,5 week het met minimaal tot geen geluid moet doen. Eigenlijk zoals toen ik net plotsdoof werd. Dat was niet relaxt. Te doen, maar lekker is het niet. Weet ook wel dat die weken voorbij vliegen en dat het doel absoluut het middel heiligt, maar he, je moet je ergens zorgen over maken haha. Ik kijk uit naar de revalidatie. Dat wordt een interessant en vermoeiend traject, maar steek met plezier al mijn energie in het weer leren horen. Ben benieuwd wat het mij gaat brengen.
De kans dat 1 oktober nog verschuift is niet groot, maar wel aanwezig als er een spoedgeval tussenkomt. Ik hoop dat het door gaat. Verder moet ik nog alle details krijgen qua tijden en gaan we het schema voor de revalidatie maken. Heb inmiddels begrepen dat het toch niet 'we' is, dat ik geen inspraak heb in de tijden en hopelijk 11 oktober het schema krijg. Ok dan, duidelijk (matcht niet echt met wat ze eerder vertelde maar goed). Geen idee dus hoe ik dat daarna op hele korte termijn allemaal moet gaan inregelen, maar zal wel loslopen. Mag maximaal 3 co-therapeuten hebben en die moeten los van elkaar bijna elke dag met mij meekunnen naar het LUMC en/of naar logopedie in Leiderdorp. Het vraagt nogal wat qua tijd. 11 oktober moet ik trouwens naar het ziekenhuis om hechtingen te laten verwijderen. Ze gaan dan ook de CI even aansluiten zodat ik kan even ervaren hoe het vanaf 4 november gaat. Zal bijzonder zijn als ze hem voor het eerst aanzetten.
Moet zeggen dat ik er aan toe ben. Merk dat ik flink minder energie heb. Op zich ook niet gek aangezien ik ongeveer 15% verstaanbaarheid heb en het nog steeds of beter gezegd weer redt. Bizar hoe snel mijn brein zich aanpast aan de nieuwe situatie, maar het is hard werken. Ben echt in no time nog beter geworden in spraakafzien en mijn brein doet heel hard zijn best om de geluiden die ik binnenkrijg te interpreteren.
Ik merk dat communicatie in een andere taal bijna niet lukt. Ik was laatst op een event waar alleen maar Engels werd gesproken door niet native speakers. Dan heb je dus accenten en een mondbeeld wat niet lekker loopt en dan ook nog in een drukke omgeving. Echt geen woord meegekregen. De Indiase buurvrouw verderop en haar dochter (speelmaatje van mijn dochter) kan ik ook totaal niet verstaan. Engels met een accent is niet te doen.
Met mijn dochter is het ook regelmatig lastig al komen we er meestal wel uit. Soms versta ik het echt niet en dan herhaalt ze het drie keer. Ze gaat dan langzamer praten of probeert het duidelijker te zeggen (of te schreeuwen als ze echt moe is). Soms werkt dat, soms niet. Als het dan nog steeds niet duidelijk is dan kijkt ze mij heel serieus aan
en dan komt er een volzin uit die niet helemaal past bij iemand die net 3 jaar is: "papa's oortjes doen het niet zo goed. Dokter gaat ze maken. Papa krijgt apparaatje op zijn hoofd en dan gaat papa veel oefenen met Elle". Heerlijk hoe dat leeft bij haar en indrukwekkend eigenlijk hoe een 3 jarige oplossingen probeert te vinden als ze ergens niet uitkomt. Het is zo een lekker ding :-) We hebben net van het LUMC een kleurboek gekregen met daarin plaatjes van alle stappen van ziekenhuis tot aansluiten en oefenen. Kunnen we het met haar doornemen zodat ze het een beetje kan begrijpen. Super dat ze dit hebben.
Goed eindelijk duidelijkheid en op naar weer beter horen :-)
