WAT ER GEBEURD IS
Zondag 13 t/m vrijdag 18 januari 2019
Zondagavond voelde ik mij niet goed. Kreeg overal van die typische koorts spierpijn, werd ontzettend moe en voelde gewoon de koorts opkomen. Hoopte nog even dat met een dosis paracetamol en flink slapen het misschien beter zou gaan maandag. Ik had de hele week ingepland om in huis te klussen, maar dat ging dus even niet door. Zal je altijd zien. Maandagochtend echt flink ziek, misselijk, overgeven, maar geen echte koorts. ‘s Middags zaten mijn oren dicht. Rotgevoel en rot geluid vooral ook. Het was mijn goede oor dus erg irritant. Heb deze dag bijna 15 uur geslapen. Dinsdag was het niet beter, slechter zelfs en heb ik mijn vriendin de huisarts laten bellen voor een afspraak. Dacht dat mijn oren misschien verstopt zaten of dat er extra druk achter mijn oren zat doordat mijn rug en nek helemaal vast zaten (overgeven ging moeizaam zeg maar). Woensdag naar de vervangende huisarts. Stond met 2 minuten weer buiten. Oren waren schoon, wel wat druk achter mijn oren, sprayen was het advies en dat was het. Maar het werd niet beter. Donderdag was het nog slechter en hoorde ik voor mijn gevoel bijna niets meer met links (mijn goede oor). Vrijdagochtend werd ik wakker en wist dat ik weer de dokter moest bellen. Het voelde gewoon niet goed. De dag zelf was niet te doen. Ik ging met mijn vriendin en dochter mee naar peuter zwemles, maar kon er echt geen woord van verstaan.
15:30 uur kon ik terecht bij de dokter en daar gingen direct alle alarmbellen af. Kijken in de oren en de stemvork proeven waar ik geen pap van kon maken. Hij had het vermoeden dat het sudden deafness kon zijn. Met mijn toestemming heeft hij direct overleg gehad met de KNO arts en ik moest met spoed beginnen met een stootkuur prednisolon. 5 dagen in eerste instantie en dinsdag moest ik dan naar het ziekenhuis voor een audiogram en overleg met KNO arts.
Toen de huisarts ‘Sudden deafness’ op een papiertje schreef voelde ik de grond onder mij wegzakken. Dat is wel echt mijn grootste nachtmerrie qua horen. De laatste jaren waren al uitdagend en ik kon niet anders roepen dan ‘ik ben zo toe aan normaal’. Ik zag dat hij het zelf ook moeilijk vond. Ik ben naar huis gelopen. 45 minuten in de kou. Ik moest nadenken. Hoe de fuck moeten we dit nu weer gaan doen! Vond het erg moeilijk dat ik mijn vriendin dit moest gaan vertellen. Voelde mij ook enorm schuldig want dit heeft op haar ook een enorme impact. En hoe moet ik dit met mijn dochter gaan doen? Thuis hebben we samen hard gehuild en geconcludeerd dat we hier allebei totaal niet klaar voor zijn. Hoe kan je je hier ook op voorbereiden zo out of the blue? Een kans van 8 op de 100.000 mensen en dan ook nog een keer mijn goede oor.
Hoe verdrietig ik ook was, wat ik niet wil laten gebeuren is dat ik niet meer kan communiceren. Ben dus direct op zoek gegaan naar hulpmiddelen en heb die ook gevonden in de vorm van 2 apps. 1 voor dagelijkse communicatie en 1 voor het bellen. Beide zetten gesproken woord om in tekst.
Het huilen stond me nader dan het lachen en was emotioneel helemaal leeg. Dit is niet iets wat zomaar even weggaat. Ik weet drommels goed dat de kans op herstel bizar klein is aangezien ik normaal al heel slecht hoor. En wat is dan herstel? Fractie erbij? Wat hoge tonen? Ik ben gaan slapen op het moment dat ik echt bijna omviel. Dan weet ik dat ik in ieder geval kan slapen.
In de blogs op deze site hou ik mijn ervaringen bij op de weg naar een oplossing.