Redelijk geslapen. Als ik stress heb dan weet ik uit ervaring dat ik gewoon wat later naar bed moet gaan pas als ik echt moe ben. Dan slaap ik prima. Wordt wel vaker wakker en dan denk ik gelijk aan mijn gehoor, maar kan mezelf wel rustig houden en verder slapen. Ons engeltje was een earlybird dus die lag om 3:30 uur alweer tussen ons in. Ik hoop dan als ik wakker wordt dat ik opeens misschien wat meer hoor, maar dat is helaas niet het geval. Mijn dochter zat al op de bank met Jen en het eerste wat ze vroeg was ‘heb je lekker geslapen?’. De schat :-)
Jen is nu met Elle naar de kerk en ik ga zo bij mijn moeder op bezoek samen met mijn zusje. Zit hoog in mijn emotie deze ochtend en het huilen staat me nader dan het lachen. Heb dan ook besloten dat ik moet opschrijven hoe ik mij voel en wat er gebeurd. Lucht op. Hoop dat anderen hier iets aan gaan hebben en ikzelf later ook. Als er straks een oplossing is, in welke vorm dan ook, lijkt het mij fijn voor anderen die hetzelfde meemaken als je ergens kan lezen hoe zo een proces gaat. Het is niet kansloos en de toekomst is er gewoon nog en het is fijn als je ergens kan lezen dat het ook weer goed komt (wat ‘goed’ dan ook gaat zijn). Kan mij herinneren dat een oud klasgenoot zijn vader was verloren. Tijdens het stappen in het opvolgende weekend kwam ik hem tegen. Hij stond er helemaal verloren, compleet verslagen en het huilen stond hem nader dan het lachen. Ben naar hem toe gegaan en heb hem verteld dat hij gewoon flink moet huilen, rouwen, maar dat hij zich ook moet realiseren dat hoe donker het nu ook is, het licht straks weer gaat schijnen. Tranen sprongen in zijn ogen en hij was zichtbaar opgelucht. Nog niemand had hem verteld dat het ook weer goed komt. Hoe erg is dat? Heb op dat moment besloten om dat bij iedereen te gaan doen waarbij ik denk dat het nodig is, maar alleen als ik ook denk dat het echt goed komt.
Kwam vandaag een mooie tekst tegen op Facebook. Gefeliciteerd! Je hebt je 100 allerslechtste dagen goed doorstaan. Goed punt. Heb voor hetere vuren gestaan en heb ook meer dan genoeg om blij over te zijn en dat wil ik zo houden.
Goed, ik ga mezelf aankleden en stap zo klappertanden in de bus (freaking koud buiten).
…… Bezoek bij moeder ging goed. Met veel moeite kan ik nog wel een gesprek voeren met de vriend van mijn moeder. Ook de Ava app geprobeerd, maar dat werkte half daar. Mijn zusje is vervolgens mee naar huis gegaan en daar hebben we de app goed kunnen oefenen en later ook met Jen erbij dus met 3 man. Ging aardig. Blij dat er in ieder geval communicatie mogelijk is.
Vind het wel een groot probleem, echt heel groot probleem dat ik allemaal oplossingen kan bedenken, maar niet voor Elle. Die kan ik geen microfoon opspelden. Kan wel, maar zo duidelijk praat ze nog niet. Weet nog niet precies hoe ik dit moet gaan doen. Natuurlijk kunnen we met plaatjes gaan werken, maar ik mis dat lieve stemmetje nu al (en ook de Hooligan versie van haar stem als ze iets wil maar niet mag). Gelukkig gilt ze op onvoorstelbaar volume dus dat hoor ik nog.
Zo direct gaan we eten met een grote groep mensen bij elkaar. We gaan het ervaren hoe het gaat.
…. Eten ging wel ok. Ik merk dat de meeste mensen het moeilijk vinden om op mij af te stappen. Begrijp ik, want ze weten ook niet direct hoe te communiceren. Heb wel een aantal gesprekken kunnen voeren. Was gezellig en ging best wel goed. Blijkt dat ik beter kan liplezen dan ik dacht. Deed het vooral onbewust toen ik nog redelijk hoorde, maar valt nu pas op hoe goed ik dat eigenlijk kan. Prettig. De Ava app in een drukke omgeving werkt nog niet lekker. Ook de bluetooth microfoon doet niet wat het zou moeten doen.
Nu lekker op de bank. Hoortoestellen zacht, hulpmiddelen uit en even rustig TV kijken. Ben moe nu. Morgen weer een nieuwe dag en een spannende week voor de boeg.
Eerste werkweek zonder gehoor, onderzoeken, snelle oplossingen oefenen, etc. We gaan het meemaken. Ik begin morgen gewoon weer bij morgen.
